به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خبررسا، ریس شورای شهر اول در نشست بررسی عملکرد شورای پنجم در انتخاب شهردار تهران که توسط کمیته امکان سازندگی حزب کارگزاران سازندگی برگزار شد گفت: آقای هاشمی رفسنجانی معتقد بود که نباید شوراها بر پا شود چرا که ظرفیت در دولت و جامعه برای تشکیل شوراها فراهم نیست ایشان اعتقاد داشت که شورای شهر باید در ابتدا به صورت آزمایشی در چند شهر بر پا شود. از خطاهای بزرگ دولت اصلاحات در زمینه تشکیل شوراها این بود که از تاسیس نهاد مدنی با هویت اجتماعی فقط تلقی سیاسی داشت و این تلقی این بود که چون دیگران کانون‌های مقاومت تشکیل داده‌اند ما هم می‌خواهیم کانون‌های مقاومت سیاسی را در شورای شهر بر پا کنیم از این نگاه اداره شهر ممکن نخواهد شد.
عطریانفر گفت: متاسفانه مسما و اسم در شورای شهر با هم منطبق نیست و این اساسی‌ترین گرفتاری بیست سال گذشته است و در این پنج دوره فقط شورای اول عملکرد قابل دفاعی دارد. دیگر شوراها عملکردهاشان را ارائه دهند.
وی با بیان اینکه اهل سنت توانسته‌اند به مسائل و مشکلات جامعه خود بهتر پاسخ دهند، با اشاره و انتقاد به نحوه تعیین آغاز ماه رمضان در کشور تصریح کرد: اهل سنت چارچوب مشخصی در این رابطه دارند ولی ما خود را دچار سرگشتگی کرده ایم که کسانی که واجد قدرت هستند باید حکمت بیاموزند. اما وقتی که وارد شورای پنجم می شویم، از این حضرات کدامشان بر مسائل شهری مسلط هستند. سوال دیگر این است که به صرف داشتن حکمت قادر به تحقق اهداف خود است یا خیر. پس ما هم نیازمند هر دوی اینها هستیم. تا جامعه شهری ما توسعه پیدا نکند این نهادهای مرئوس از طرف مردم همیشه به پدیده‌های طنز گونه‌ای شکل می‌‌گیرند که نمی‌توانند نیازهای مردم را پاسخ دهند.
وی ادامه داد: به هیچ عنوان هیچ شورایی در هیچ کدام از شهرهای ایران پاسخگوی مدیریت شهری نیست شورای شهر که به همت آقای خاتمی از سال ۱۳۷۸ شکل گرفت بیشتر در قالب طنز خود شکل گرفته است و ما باید شرایط را اصلاح کنیم .اولین اصلاح از سوی رای دهندگان و مردم و دومین آن باید از سمت قدرتمندان شکل بگیرد. صاحبان قدرت باورشان این است که شهر را باید به بخشی از طبقه متوسطی بدهند که فهم و قدرت تشخیص خودشان را دارند.
عطریانفر تصریح کرد: وقتی به گذشته نگاه می‌کنیم می‌بینیم شورای شهر یک اسم بزرگی دارد اما شوراهای شهر ۲۵ تکلیف دارد که فقط دو تکلیف آن از اهمیت بالایی برخوردار است که یکی انتخاب شهردار و دوم تصویب بودجه شهرداری است، اما بقیه تکالیف فقط یکسری عناوین و واژه‌های پرطمطراق هستند. وقتی هم که شهردار انتخاب می‌شود پس از آن که رای را گرفت، از آنجایی که برای عزلش دو سوم رای لازم است شهردار می‌تواند یک سوم دیگر را به گونه‌ای روابط‌اش را تنظیم کند که اجماع دو سومی شکل نگیرد.
وی در انتقاد به نحوه انتخاب لیست امید افزود: اگر در مخیله مان این است که می‌خواهیم شهر تهران را شورای شهر اداره کند به چه علت فردی مانند توسلی خودش را کاندید می‌کند. وقتی حکایت شورا مانند همان داستان مولانا است که می‌گفت شیر بی دم یال کوپال که دید؟ یعنی که هیچ اختیاری ندارد. در نتیجه ما در تشکیل شورا دچار خبط و خطای تاریخی هستیم.
وی ادامه داد: بعضی از بازی‌ها در شورا شبیه لگو بازی بچه‌ها است من هیچ دفاعی از محسن هاشمی نمی‌کنم و گزینه اول من برای شهرداری تهران نبودند و اما آقایان شعری سرودند که در آن مانده‌اند منظورم همان است که می‌گویند ما پیمان بسته‌ایم که کسی از شورا نرود؟!
عطریانفر با اشاره به ضرب مثلی که فردی به فرد دیگری رسید و گفت شنیده‌ام مرده ای طرف مقابل جواب داد می‌بینی که زنده‌ام. فرد پاسخ داد اما خبر موثق بود، خاطرنشان کرد: من نمی‌خواهم بگویم محسن هاشمی اولین، بهترین و آخرین گزینه است اما برای برون رفت از این آسیب هیچ راهی نداریم جز آنکه با اقتدار وارد شده و از آقای خاتمی به عنوان صمیمی‌ترین دوست خود توقع دارم که در این زمینه دخالت جدی‌تری کند و از سر مصلحت سنجی جامعه مناسب‌ترین گزینه را معرفی کند.
وی با اشاره به ناکارآمدی شوراهای شهر و تقدم سیاسی کاری بر عمل محوری ادامه داد: هرچند شورای اول با یک توهم و توقع بزرگ آمد و شامل شش وزیر معاون نخست وزیر معاون رییس جمهور استاندار و معاون وزیر می شد و همه ما متوهم بودیم و جامعه هم این توهم را به ما القا می کرد و فضای سیاسی دوم خرداد هم این در را از پاشنه خارج کرد و شورا را از یک نهاد مدنی به سمت فضای سنگین سیاسی برد تا بتواند قدرت سیاسی خود را به رخ بکشد از آن تاریخ تا کنون هیچ اقدامی انجام نشده است. حداقل شورای اول بستر را برای آنها فراهم کرد، از همان صندلی که آقایان در آن می نشینند گرفته تا شیوه استیضاح، آیین نامه ها، نحوه نظارت و هماهنگی‌ها از جمله دستاوردهای شورای اول است.
وی با بیان اینکه شورای شهر ۲۰ سال آغاز شده و نمی‌توان به عقب برگشت، گفت: سوال این است که راه حل اکنون چیست؟ باور من این است که وقتی یک گروه سیاسی آمده و شورایی را تشکیل می‌دهد و به قول توسلی نیروهای نیابتی ما در شورا مستقر می‌شوند و می‌خواهند برای ما تصمیم بگیرند که از وجاهت کافی برخوردار نیستند ما هم باید با گردن کلفتی و اقتدار ایستاده و آدمی را که به درد مدیریت شهری می خورد برای شهرداری انتخاب کنیم که به نیروهای سیاسی حکم کند که همین فرد باید شهر را اداره کند و الا تبدیل به بازی لگوی بچگانه می شود.
